اثربخشی برنامه والدگری مثبت بر خودکارآمدی والدینی و تعامل مادر-کودک دارای کم توانی هوشی

مقدمه: کم توانی هوشی می تواند تمام جنبه های زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد و از سویی دیگر، اجرای برنامه های آموزشی والدگری نتایج مؤثری را به همراه دارد. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی برنامه والدگری مثبت بر خودکارآمدی والدینی و تعامل مادر-کودک دارای کم توانی هوشی است. روش بررسی: در این مطالعه، از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. 40 نفر از مادران دانش آموزان دارای کم توانی هوشی به روش نمونه گیری تصادفی ساده از مدارس استثنایی شهرستان های تهران انتخاب شدند. مادران به طور تصادفی به دو گروه 20 نفری(گروه آزمایش و کنترل) تقسیم شدند. گروه آزمایش در 10 جلسه آموزشی والدگری مثبت(هفته ای 2 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه) شرکت کردند، در حالی که به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزار پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی و مقیاس رابطه والد-کودک بود. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از در نرم افزار spss نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که گروه آزمایش و کنترل حداقل در یکی از مقیاس های خودکارآمدی والدینی یا تعامل والد کودک به طور معنی دار با یکدیگر تفاوت دارند. همچنین، آموزش برنامه والدگری مثبت بر خودکارآمدی والدینی و تعامل والد کودک اثر مثبت و معنی داری دارد. نتیجه گیری: برنامه والدگری مثبت بر خودکارآمدی والدینی و تعامل مادر با کودک دارای کم توانی هوشی مؤثر است. با توجه به این که تقویت مهارت های والدگری منجر به افزایش خودکارآمدی والدینی و تعامل مادر با کودک می شود، برنامه ریزی جهت آموزش برنامه والدگری مثبت به مادران کودکان دارای کم توانی هوشی اهمیت ویژه ای دارد.